Saxofonist James Brandon Lewis (1983, Buffalo, NY) heeft ondanks zijn jeugdige leeftijd al naam gemaakt in de jazzwereld, vooral zijn album “No Filter” uit 2016 met basgitarist Jamaaladeen Tacuma en drummer Rudy Royston betekende zijn grote doorbraak. In 2018 verscheen “Radiant Imprints” een duo album waar James samenspeelt met drummer Chad Taylor (1973) die onderdeel uitmaakt van de jazzscene uit Chicago, hij werkte met de diverse Chicago Underground constellaties en met muzikanten als Fred Anderson, Pharoah Sanders en Marc Ribot. De combinatie saxofoon – drums mag dan niet zo veel voorkomen, er is natuurlijk een groot voorbeeld met het album “Interstellar Space”uit 1967 en uitgebracht in 1974 met John Coltrane en drummer Rashied Ali.

Het album “Radiant Imprints” was dan ook gewijd aan de muziek van Coltrane, geen klakkeloze imitatie maar een eigen interpretatie van zijn composities en die zijn ook aanwezig op dit “Live in Willisau” album. “Radiance” bijvoorbeeld verwijst naar “Seraphic Light”, “Imprints” is een rechtstreekse verwijzing naar “Impressions” en “With sorrow Lonnie” hint natuurlijk op “Sonny’s Lament” en het openingsnummer “Twenty Four” duidt op “Giant Steps” en “26-2”, allemaal Coltrane composities. Sonny Rollins was een van de mentors in de opleiding van James Brandon Lewis en dat is nog steeds te horen in zijn sound, de inspiratie hier mag dan ook komen van Coltrane, het geluid van James heeft een totaal andere klankkleur.

Andere composities die een ‘bewerking” krijgen van James en Chad zijn “Come Sunday” van Duke Ellington, “Watusi No Seki” van Mal Waldron, “Willisee”van Dewy Redman en dan is er “Under/Over the rainbow” een bewerking van James van het bekende nummer van Harold Arlen. Op “Come Sunday” is Chad te horen op de Mbira, een Afrikaanse duimpiano traditioneel bij de Shona uit Zimbabwe. Het zacht tinkelende geluid van de Mbira, vergelijkbaar met een vibrafoon, geeft dit nummer een geheel eigen sfeer waarbij geluid van de tenor van James prachtig aansluit, hij klinkt hier als een romantische versie van Albert Ayler, wonderschoon. “Matape”een compositie van Chad Taylor laat horen dat hij een slagwerker is die complete melodieën in zijn spel laat horen, dit samen met de bij wijlen scheurende sax van James zorgt voor een uiterst spannend stukje muziek.

Ook in “Watakushi No Sekai” is er sprake van een dynamische wisselwerking tussen sax en slagwerk, bijna hypnotiserend. In 1980 speelden Dewey Redman (ts) en Ed Blackwell(drs) het nummer “Willisee”op het Willisau festival, het verscheen op het legendarische album “Red and Black in Willisau”, volgens James was het een van de albums die hem en Chad inspireerde om muziek te maken en alleen al om die reden alleen is ons optreden in Willisau heel speciaal. Het is overigens ook een traditie dat er saxofoon-percussie duo’s optreden op het festival die later werden uitgebracht op lp, zoals “One in Two-Two in One” van Max Roach en Anthony Braxton en “The Long March”met Max Roach en Archie Shepp en niet te vergeten de dubbel lp “The dynamic duo remember Trane and Bird” van Rashied Ali en Arthur Rhames.

Na de laatste noot van hun versie van “Willisee” schreeuwt James vol enthousiasme “Yeah! Yeah! gevolgd door “Wow!” Het is dan ook het hoogtepunt op dit album. Een brok saxofoongeweld met een spervuur aan rake klappen op de trommels, een feest ! Ik vond “Radiant Imprints”al geweldig en ik had het niet verwacht dit is nog beter, zelden zo’n goed concert gehoord.

Jan van Leersum.